Het nieuwe normaal. Welk effect heeft 1,5 afstand houden in de dansschool?

Je wisselt elke dag een paar keer tussen ongeloof, angst, paniek, ontkenning en hoop. Hardnekkig proberen vast houden aan wat was. Hopen dat alles weer ‘normaal’ gaat worden. Dat we door kunnen gaan waar we gebleven zijn. Maar de wereld is veranderd. Er is nog geen zicht op een vaccin en er komt zeker nog een golf van dit virus. Dit schrijf ik niet om je banger te maken. Maar de 1,5 meter gemeenschap is een feit. En wanneer je straks weer open mag, dan moeten jouw dansschool en danslessen daar in passen. Hoe ga je dat in godsnaam doen?

Ik begrijp het willen vasthouden en doorgaan. Ik heb het doorgemaakt toen mijn eigen studio moest aanpassen aan een nieuwe dagelijkse situatie, drie jaar geleden. Weliswaar door andere omstandigheden dan een wereldwijd virus. Maar ik heb hard gevochten om de normale gang van zaken zo lang mogelijk vol te houden. Toch moest ik innoveren en aanpassen om nog enigszins mijn professie uit te kunnen oefenen.

Traditioneel gezien geven we les in een danszaal aan een groep mensen en vooral live. Daarmee bedoel ik persoonlijk. 3 jaar geleden zag ik dingen veranderen. Mensen hadden geen tijd meer om elke week naar les te komen. En deze trend zag ik niet alleen bij mijn studio, maar bij meerdere collega’s en ook in meerdere landen over de wereld. Het was dus niet een geïsoleerd event dat alleen betrekking had op mijn studio. Was dat wel zo, dan kon je zeggen dat mijn school niet goed genoeg en niet leuk genoeg was voor de klanten. Maar dat was niet zo. Aan de hand van enquêtes en gesprekken met klanten en andere dansschoolhouders en docenten, kwam ik tot bepaalde conclusies. De grootste conclusie was:

-Mensen hebben het erg druk en moeten kiezen wat ze gaan doen. ‘The fear of missing out’ was zeker realiteit. Ze vonden de lessen ontzettend leuk, maar het reizen naar de studio en het moeten kiezen van activiteiten op die dag en dat moment gaf problemen.

Mijn oplossing:

Daaruit voorkomend besloot ik in 2018 over te stappen naar het opzetten van een YouTube kanaal met korte tutorials en oefeningen en het aanbieden van online lessen en cursussen. En verder nog enkele groepslessen te geven op locatie als freelance docent. Mensen verklaarde me voor gek. Dat zou nooit gaan werken. Zeker mijn idee om privé lessen te geven via Skype. Maar het sloeg aardig aan. Zoals mijn onderzoek aangegeven had was er een niche. Mensen ontvingen het goed, want ze konden nu gemakkelijk thuis en wanneer ze maar wilden een paar oefeningen doen.

Afijn, 2 jaar verder en we zitten nu met zijn allen verplicht thuis. Dat had niemand kunnen voorzien. En de markt word nu overspoeld met online lessen door dansscholen die hun live lessen overzetten naar online. En ze moeten wel. Want hoe ga je anders je huur en je docenten betalen? Laat staan jezelf uitbetalen.

Maar je ziet nu ook het volgende gebeuren. Waar dansscholen hun lessen nu online zetten als nieuw verdienmode. zie je nu dat dansgezelschappen opeens gratis lessen aan bieden. En dus direct concurreren met de dansscholen. Dit is niet best. Want de klant denkt; waarom zou ik betalen als ik iets gratis kan krijgen? En wel van een gerenommeerd dansgezelschap? Ik begrijp dat de gezelschappen manieren zoeken om contact te houden met hun publiek. Voorstellingen zijn immers ook gecanceld. Maar dit is pure verpesting van de markt.

Na zo te vechten voor meer waardering en meer financiële vergoeding zien we nu dus weer een flinke terugslag. En dat begrijp ik. Het is terug naar schreeuwen voor aandacht, gratis materiaal aanleveren om aandacht te trekken en hopen klanten te trekken.

Maar er is zoveel meer aan de hand. Want de klant heeft ook grote problemen. Ze hebben geen werk meer, krijgen geen geld binnen. En de eerste prioriteit is dan het onderhouden van hun gezin en zeker niet danslessen.

Okay, terug naar het probleem: Hoe kunnen dansscholen en dansdocenten straks hun werk doen in een 1,5 meter afstand economie?

• Probleem 1: We kunnen niet meer lesgeven aan groepen in een zaal.

Wat dingen erg lastig maakt, want we hebben een bepaald aantal leerlingen nodig om de huur en de docent te kunnen betalen en wat over te houden voor de dansschool. Dit probleem heb ik zelf ook vaak gehad. Op het laatst, voor mijn online lessen, heb ik cursussen af moeten lasten omdat ik anders bij moest betalen. Wat natuurlijk absurd is.

Daarbij komt dan ook nog dat je de leerlingen niet meer aan mag raken om te corrigeren of feedback te geven. Dat vergt een andere manier van lesgeven. Maar één die vele docenten nu al ontdekt hebben door online lesgeven.

Oplossing zou kunnen zijn: Les geven aan kleine groepjes of privé lessen geven. Maar dan moeten de prijzen omhoog. En dat zal als een probleem ervaren gaan worden door de klant. Die 1. Het geld niet heeft en 2. Niet begrijpt waarom het omhoog moet. Want de waarde van een dansles is in het hoofd van de klant veel lager. (Iets dat wij in onze branche zelf gecreëerd hebben.)

Nog een oplossing zou kunnen zijn: de online lessen aanhouden, maar dan een serieus verdienmodel hieraan hangen. Niet deze lessen verkopen met flinke korting of gratis. Denk hier goed over na. Ga je een winkel toevoegen aan je eigen website? Of ga je gebruik maken van een app of een platform? Ik kan je vertellen wat ik doe, maar er zijn zoveel verschillende manieren en plekken dat je zelf moet gaan inlezen en moet kiezen wat het beste past bij jouw bedrijf. Maar besluit niet te snel zodat je straks het gevoel hebt te verdrinken, omdat je wel moet. Blijf rustig en blijf nadenken.

• Probleem 2: We kunnen geen groep choreografieën meer uitvoeren.

Tja, dat is lastig. Dat worden dus solo’s , duetten of trio’s. Maar, als je de 1,5 meter in acht moet blijven houden, dan kun je dus niet meer elkaar aanraken, optillen, omdraaien. Geen partnerwerk meer. Dat is natuurlijk absurd en te gek om over nat te denken. Maar dat is wat ‘social distancing’ inhoudt. Dat kunnen we niet zomaar negeren. Dit heeft dus ook een enorme impact op het werk van gezelschappen. Ik ben dan ook erg benieuwd hoe choreografen dit gaan oplossen.

Ook hierbij zie ik online mogelijkheden vanuit je eigen locatie en dit samenbrengen in een video of documentaire. Er komt nu een vernieuwing in manier van choreograferen, werken met dansers en naar buiten brengen naar publiek. Dit maakt mij enigszins enthousiast. Moeten aanpassen aan bepaalde parameters leid tot creativiteit en vernieuwing. De afgelopen 20 jaar heb ik weliswaar mooie werken gezien, maar niks nieuws. Er was voor mij altijd iets herkenbaars, iets dat al eerder gedaan was. Een thema of idee dat al eens uitgeprobeerd was. Maar nu zijn er nieuwe spelregels. Dat gaat effect hebben op de manier waarop we ons uitdrukken in choreografie. Ik ben benieuwd.

• Probleem 3: We kunnen geen grote voorstellingen meer houden in een theater.

Tuurlijk, we kunnen proberen om minder mensen toe te laten en stoelen en rijen vrij te houden. Maar hoe zit het met de kosten? De grote zaal huren en voor betalen en dan de helft van de inkomsten binnen krijgen? Dat gaat natuurlijk niet goed. Dan zouden de prijzen van de theaters omlaag moeten of de prijzen voor de tickets omhoog. En we weten allemaal dat het een jaarlijks terugkerend gevecht is om de prijzen van onze tickets te verantwoorden aan de klant. Dus realistisch gezien gaat dit waarschijnlijk niet gebeuren.

Als oplossing zie ik hier, wederom, het maken van een voorstelling op film en deze ter beschikking stellen op een platform (tegen betaling) voor de klant.

Ik kan me voorstellen dat je heftige emoties krijgt bij het lezen van dit alles. Dat je het niet met me eens bent. Dat je overtuigd bent dat alles echt weer terug zal gaan zoals het was. Dat is prima. Sterker nog, ik ga graag de discussie aan en hoor ontzettend graag wat anderen vinden van deze problematiek. Hopelijk overdrijf ik. Ik ben een persoon die altijd denkt aan de ‘worst case scenario’ en deze eigenlijk zelden hoef uit te voeren. Ik hoor graag welke punten jij ook zo ziet en wat niet. Waarom? En wat voor oplossingen zie jij? Laten we de discussie aangaan en zien waar deze nieuwe wereld toe leid.